Cel 62 [van Charley en Jaydene]

Hier is Charley gedurende de nacht te vinden - verder niet eens zo vaak, tenzij ze gewoon alleen wil zijn. Het is simpel ingericht, er staan twee bedden, nachtkastjes en daar liggen wat blaadjes op (bij Charley). Ze schrijft haar gedachten daar meestal op uit. Op het bed van Jaydene liggen een iPod en een versleten schriftje. De kamer is nier ruim, maar is een toilet met een gordijntje er om heen, een wastafel, en een piepklein tvtje

Toegang; uhh je mag wel aan komen zetten maar klop wel ff? :E

Haha. ik schrijf wel even wat gedinges XD
op het bed van Jaydene liggen een iPod en een versleten schriftje. De kamer is nier ruim, maar is een toilet met een grodijntje er om heen, een wastafel, en een piepklein tvtje.

Jaydene ging rustig op haar bed zitten. best vreemd zo, in bed liggen zonder dat er een man aan je zit. Ze pakte haar schriftje en begon te schrijven. Zachtjes neuriede ze mee, het moest een lied worden.
Locked out of sight
for several years.
Scared to fight
Scared to face fears.

Charley stak haar hoofd eerst de cel in en keek rond. Ze had al gehoord dat haar nieuwe celgenoot Jaydene zou worden. Eigenlijk een geruststelling, het had ook een kutwijf kunnen worden. Met Jaydene had ze wel een klik, het was een heel aardig meisje. Ze lag op bed en leek iets te schrijven. Om haar niet te laten schrikken of iets keek ze niet naar het blaadje toen ze naar haar eigen bed toe liep, en toen ze ging zitten zei ze zacht "Hoi" tegen Jaydene. Ze had weer eens een nummer gehoord dat ze wilde onthouden, dan noteerde ze altijd de tekst op haar kladblok dat veilig onder haar kussen lag. Ze pakte het, er zat nog een pen in. Er klonk een zacht gerasp van de pen die snel op het papier krabbelde in een verfijnd handschrift.

Yes, I will see you through the smoke and flames
On the front lines of war
And I will stand my ground until the end
I will fight my battle till I fall
And I conquer them all

Ze tekende er wat knokende stickfigures bij en glimlachte vluchtig. Haar tekenkunsten waren niet erg hoog ontwikkeld. Soms werd het wel mooi, als ze haar best écht deed. Maar op dit soort momenten had ze daar geen zin in, ze wilde de tekst precies zo kopiëren als het in haar hoofd stond. Diret naar het papier. Ze legde haar kladblok terug onder haar kussen met de pen erbij. Het was eigenlijk een soort dagboek, dus ze bewaarde het netjes.

Omdat ze Charley niet gehoord had, zong ze haar resultaat hardop. Toen ze haar hoofd draaiede zag ze Charley pas. Ze schrok. Niemand hoefde te weten hoe goed ze kon zingen.

Charley had nog even naar haar kussen gestaard toen ze het gezang van Jaydene opmerkte. Ze keek op en draaide haar hoofd naar het andere bed. "Mooi" zei ze met een glimlach. Ze was een beetje weggedroomd en was daar egdeeltelijk in blijven hangen waardoor ze nogal een hoog Lijpo Leeflang gehalte had. Maar haar glimlach maakte dat wel goed.

"dank je." zei Jaydene verlegen. "Hier, lees maar." Ze gooide naar Charley. Het was het schriftje, wat vol met liedjes en bijbehorende akkoorden stond. En tekeningetjes van vuilnisbakken met vrouwen er in.

Charley pakte het schriftje aan en sloeg hem open. Ze las vluchtig wat teksten. Het was absoluut niet slecht. Haar muziekverstand was niet erg hoog dus hoe het exact zou klinken kon ze niet bedenken. Maar de tekst was mooi. Ineens kwam ze langs een ietwat duister tekeningetje. Ze wilde er geen verhaal over beginnen dus slikte ze en deed ze hem dicht. Ze gaf hem met een zwak glimlachje aan Jaydene terug en hoorde haar eigen kladblok onder haar kussen kraken toen ze erop leunde. Hare ging ze niet doorgeven, het was haar volledige privacy.

Jaydene pakte het aan. Ze pakte haar pen en schreef.
cute, bad girl
In front of me
Mysterious in silence,
Is she drawing her world.

Charley draaide zich naar Jaydene toe en nam toen een kleermakerszit aan. Ze keek met een beetje een schuin hoofd hoe Jaydene iets neerkrabbelde. Er glinsterde iets in haar ogen. De laatste dagen was ze heel vrolijk geweest. Er waren geen rellen geschopt rondom haar of met haar in betrekking. De meesten hier waren aardig geweest. Dat was ongebruikelijk, er was meestal wel iemand die alles moest verkloten. Ze dacht terug aan de afgelopen dagen en glimlachte terwijl ze haar ogen ten hemel sloeg. Zelfs in deze stilte leek het gezellig met Jaydene. Of misschien was dat niet het juiste woord. Maar het voelde bijna als een thuis.

Jaydene ging op haar rug naast Charley liggen. 'Wel vaag, jeugd gevangenissen met veel vrijheid. Maar ook fijn.' Ze vond het fijn dat ze met Charley op een kamer zat. Alles beter dan de straat, maar dit maakt alle pijn goed.

Charley schoof een beetje opzij voor Jaydene. Een raar idee dat ze naast haar kwam liggen, maar het was vertrouwd. "Het is inderdaad vreemd, maar ik ben blij dat het zo kan" zei Charley. Ze miste haar familie, met name haar ouders. Jaydene was iemand die dat gevoel kon vervangen voor troost. Ze glimlachte en keek naar het plafond, ze lag ook op haar rug.

Ze zuchtte en draaide naar Charley. Ze was mooi. Met een zacht gerinkel viel het medaillon om haar hals op het bed. Het slotje was losgegaan.

Charley merkte dat Jaydene zich omdraaide en keek opzij. Ze zag iets op het bed liggen, en bij nader inzien zag ze dat het een medaillon was. Het was opengegaan maar ze kon niet precies zien wat erin zat. "O, je ketting is gevallen" zei ze kalm terwijl ze hem oppakte en aangaf aan Jaydene. Ondertussen probeerde ze niet te kijken naar het medaillon.

Jaydene pakte het aan. 'dank je,' zei ze. Ze wreef met haar vinger over de inhoud. 'Kijk, dit zijn m'n moeder en ik. Ze is overleden. De foto is al oud en versleten.' Verdrietig keek ze naar de vergeelde foto. Niemand had ooit geweten wat er in het medaillon zat. Maar ze wist dat ze het Charley wel toe kon vertrouwen. 'Ze is in een vuilnisbak gevonden met een kogel door haar voorhoofd.'

Charley's blik verstarde een beetje na het horen van het verhaal over Jaydene's moeder. "Het spijt me voor je" fluisterde ze met een soort verdriet in haar stem. Ze aaide haar even troostend over haar wang. Vreemd, dat ze hier zo lagen. Maar het was één van de fijnste momenten die Charley tot nu toe had meegemaakt... in de afgelopen maanden. Ze glimlachte even, wat er misschien een beetje uit zag als een binnenpretje.

Stilte.
Jaydene wilde er niet over nadenken.
Ze sloot haar ogen en slikte haar tranen weg.
'Ik wil geen vuilnis worden zoals mijn moeder.'

Charley slikte. Het feit dat Jaydene zo open was deed haar versteld staan, maar ze voelde zich nu wel goed. "Dat word je niet" fluisterde ze. Ze draaide zich naar Jaydene en keek haar glimlachend aan. "Geen zorgen."