De eetzaal!

Ja, eten doe je overal! Okay, groot .. met eh van die dingen en stoelen en dan kan je zo met zo'n kantine ding langs zo'n ding en je eten afhalen leuk he.

Personen: Vrij
Toegang: Vrij

Kenichi liep de kantine binnen. Toen hij langs het afhaal ding stond, staarde hij een paar minuten voor zich uit. De oude, dikke man die voor hem stond, keek hem geirriteerd aan. "Komt er nog wat van?" gromde de man en Kenichi keek hem aan. Hij besloot maar om door te lopen en iets van het smerige eten te pakken.

Matthew kwam de eetzaal binnenlopen. Hij hield zijn hoofd omhoog, en staarde minachtend naar verschillende mensen, die of snel wegkeken, of een dreigement naar zijn hoofd smeten. Hij pakte een dienblad en liet er wat smerige eetbare dingen op gooien. Hij ging aan een lange tafel zitten.

Jaydene schuifelde naar binnen. Veel kleur of decor was er niet, maar goed. Ze zag Kenichi, en wandelde naar hem toe. 'Hey. Ik ben Jaydene.'

Charley liep met een rommelende maag de eetzaal in en keek rond. Het was niet uitzonderlijk druk, dus ze ging met een gerust hart aan een lege tafel zitten. Ze deed het als een soort "deze plek is van mij" ritueel en liep naar het lopend buffet toe. Alhoewel, zo was het niet echt te noemen. Meer een lopend slachtafval-opschep buffet. Toen ze wat eten bij elkaar had gesprokkeld liep ze terug naar haar plek en ging zitten.

Met het dienblad tegen zichzelf aangedrukt liep Renesmee naar de dikke man die blijkbaar hun eten moest opscheppen. Of het ook nog echt eetbaar was was maar de vraag, het zag er in ieder geval niet naar uit. En zo rook het ook niet. Toen de lucht van het "eten" haar neus binnendrong besloot ze om de rest van de maaltijd maar met haar mond te ademen. Snel liep ze naar de tafel, zette haar dienblad erop en ging erachter zitten. How am I ever going to eat this without throwing up?

Kenichi draaide zich om. Snoof wat en liep toen met zijn eten naar een tafel. Hij had geen zin in een gesprek. In iedergeval, nu niet, op dit moment niet. Het liefst zat hij in zijn cel, alleen. Hij ging aan een lege tafel zitten en pritke ongeïnteresseerd in zijn eten. Af en toe nam hij een klein hapje. Zijn doffe blik, maakte hem bijna onuitstaanbaar.

Ze keek naar het eten. Smerig, smerig, smerig. Ze probeerde tussen de troep nog wat eetbaars te vinden. Met het dienblaadje in haar handen liep ze naar de tafel waar Charley zat. 'Hoi,' zei ze verlegen.

Matthew schoof zijn eten opzij, en stond op. Hij moest even naar buiten, frisse lucht. Hij zag een meisje met rood haar smerig naar haar eten kijken. Waarom had ze zo'n lieve uitstraling? Hij liep langs haar tafeltje, en staarde haar lang aan. Toen verliet hij de eetzaal door de klapdeuren.

Kenichi bekeek zijn eten toen aandachtig. Hij had het na een jaar, leren eten. Nog steeds was het walgelijk, maar hij kon het eten. Weer nam hij een hap van zijn eten, gevolgd dor een slok water. Hij zuchtte diep.

Charley keek verbaasd op en keek in het gezicht van een meisje dat haar niet echt bekend voorkwam. Ze had haar begroet. Meestal was de lunch gewoon eenzaam, eigenlijk had ze vrij weinig sociaal contact hier. Maar dit gezelschap straalde iets zachtaardigs uit. "Hey" zei Charley zachtjes terug met een klein glimlachje dat zich rond haar mondhoeken vormde. Ze gebaarde vluchtig met haar hand naar de "bank" dat ze plaats kon nemen, als ze wilde tenminste.

Renesmee haalde een keer diep adem en probeerde toen het eten door haar keel te krijgen, maar al voordat het in haar mond zat kreeg ze er kotsneigingen van. Met haar duim en haar wijsvinger hield ze haar neus dicht en at een hap van het "voedsel". Gelijk toen ze haar hand weer weghaalde was de vieze nasmaak te proeven. Gad. Ver. Damme.

Riley schoof aan een tafeltje en at zwijgend zijn bord leeg. Hij had best honger. En ook nog eens zin om te eten, dat had hij de laatste tijd nooit meer. Dus propte hij zich nu maar goed vol.

Jaydene glimlachte breed en schuifelde naast het meisje. 'Hoe heet je?' zei ze zachtjes. Op de een of andere manier was ze bang voor iedereen hier, en toch leek Charley redelijk veilig gebied. ze prikte met haar vork in een stukje 'Vlees' en stopte het in haar mond. Met een vies gezicht slikte ze het door.

Toen Kenichi zijn eten op at. Keek hij op, hij begon weer met zijn vingers te spelen, terwijl voor zich uitstaarde. Je zag zijn borstkas bewegen, anders was de kans groot dat je dacht dat hij dood was. Kenichi was stil. Hij dacht na.

Charley keek geïnteresseerd naar het meisje. Het verwarde haar, want dit o zo verlegen en lief ogende meisje zou toch een misdaad moeten hebben gepleegd om hier te komen. Dat was de reden dat mensen in vertrouwen nemen zo lastig was. Je voelde je één met hen, want ze waren als jij, maar ze waren ook verraders. Ze nam een hap van haar eten maar klaagde niet; alles beter dan doodhongeren. "En jij?" vroeg ze vervolgens. Ze hield een vriendelijke uitdrukking op haar gezicht, om het meisje nog enigszins gerust te stellen, want ze leek een beetje angstig.

Toen zijn bord leeg was speelde Riley met zijn vork en de restjes saus. Wat was het leven hier toch altijd zo kleurloos. En saai.

Kenichi stond op. Doordat hij niet oppaste knalde hij keihard tegen een tafelpoot. Wild vloekend hinkelde hij door de kantine heen. Sommige keken hem verward aan, de anders o zo stille kenichi stond nu te vloeken.

Callum kwam - met een wat dode emotieloze blik - de kantine/eetzaal binnen gesloft. Hij pakte een dienblad en liet zich wat eten door een vetzak op laten scheppen. Daarna liet hij zijn ogen even over de tafels glijden tot hij Kenichi ergens zag zitten en liep rustig naar hem toe en plofte tegenover hem op een van de stoelen.

'Jaydene..' zei ze zachtjes. 'waarvoor zit jij.. ehm.. vast?' Ze kreeg nu al spijt van haar vraag. Het meisje zal waarschijnlijk 'en jij' zeggen en dan moest ze het vertellen. Het is nou niet bepaald iets om trots op te zijn als je een hoer bent. Gelukkig stelde de rustige, vriendelijke blik van Charley haar gerust.

Misschien wende dit eten nog ooit, misschien ook niet, maar voor nu vond Renesmee het wel genoeg geweest. Ze zou dit eten toch niet kunnen binnenhouden. Zonder geluid zetten ze haar dienblad neer en liep ze de eetzaal uit. Weg van dat.. wat het ook was.

Charley sloeg haar ogen even neer toen Jaydene naar haar 'misdaad' vroeg, maar besloot er maar geen doekjes om te winden. Ook al zou ze niet echt een ruim beeld prijsgeven. "Vechten enzo" zei ze een beetje nuchter, maar toch voorzichtig. "En um, jij dan?" zei ze daarna. Ze probeerde op een vriendelijke manier serieus te kijken. Vreemd, zo met iemand die je net kent. En dan jezelf op gevoelig gebied blootgeven.

Hayden liep de zaal binnen, en door de lucht van het eten verdween spontaan haar eetlust. Maar ja, ze was nu eenmaal al binnen, dus omkeren was ook geen optie. 'Een klein beetje van dat.' zei ze voorzichtig. De dikke man schepte flink wat op. 'Zeuren is geen optie, en je hebt het maar te eten.' Hayden vloekte binnensmonds en ging zomaar ergens zitten, aan een tafel bij wat andere jongeren, een van de weinige tafels waar nog plek was. Met lange tanden, en miniscule hapjes begon te aan haar eten, maar na het eerste hapje begon ze al te hoesten en te proesten.

Kenichi liep na zijn gevloek de kantine uit, hij zou heerlijk buiten gaan zitten. Daarna zou hij kijken, hoe hij een lolly kon verdienen, of hoe hij op de piano kon spelen. De klapdeuren klapte hard tegen elkaar, toen Kenichi er doorheen liep.

Hayden had langzaam, heel langzaam, het onkauwbare voedsel opgegeten, en het bord was eindelijk leeg. Ze stond op, om naar buiten te gaan. Alles was beter dan de lucht van de eetzaal.