buitenplaats

Het is het grasveld buiten - het zit nog wel tussen de hekken, maar het is in de openlucht. Er staan bankjes en je kunt er chillen. Ook is er een basketbalveld.

Matthew liep over het grasveld naar een van de tafels. Hij haalde een pakje shag te voorschijn, en stak er eentje op. Hij keek naar boven, naar de lucht. Deze was helderblauw, zonder enig wolkje. Hij zuchte en inhaleerde diep.

Met een plof liet Renesmee zich in het grasveld vallen, waarna ze achterover ging liggen en naar de lucht bleef staren. In een mum van tijd waren haar gedachten gericht op de wolken en had ze amper iets door van wat er rondom haar heen gebeurde. De momenten dat ze "vrij" waren waren maar gering en dan kon ze maar beter even naar buiten gaan.

Kenichi liep met zijn handen in zijn zakken naar buiten. Hij was niet vaak buiten, meestal was hij in de vrije tijd, zijn tijd aan het verdoen in zijn Cel. Of hij zat gewoon ergens in een hoekje, naar zijn vingers te staren. Hij plofte in het gras neer en trok een grassprietje uit de grond, ondertussen bekeek hij het. Hij draaide met zijn duim en wijsvinger rondjes, waardoor het grassprietje langzaam verpulverde. Kenichi zuchtte even zacht, en zijn pony ging even omhoog door het koude briesje, dat over het terrein ging.

Charley ademde de buitenlucht in en liep voorwaarts. Het was altijd een opluchting, maar toch verlangde ze nog dagelijks naar andere buitenlucht, de échte buitenlucht. Zonder hek eromheen, met de vrijheid om zo ver te lopen als je wil, in welke richting dan ook. Even staarde ze zoals toen in het niets, tot iets in haar hersenen haar aan het lopen zetten en op het basketbalveld deed gaan zitten. Een aantal jongens was bezig met een potje basketbal en ze keek lichtelijk geamuseerd toe.

Renesmee rilde even door de koude windvlaag die plots over het terrein ging maar herstelde zich bijna gelijk weer en staarde weer naar de wolken. Pas na een poos ging ze weer rechtop zitten. Het was alweer een stuk drukker geworden op het terrein. Niet druk, maar in ieder geval drukker. Even viel haar blik zo'n beetje de enige jongens die niet bezig was in een groep. Wat moest je hier ook met een groep? Al snel wendde ze haar blik weer af en leunde ze tegen de boom achter haar.

Hayden liep naar buiten vanuit de eetzaal en liet zich zakken op het gras, in de schaduw van een grote boom. Ze zuchtte diep en haalde haar tekenblok uit haar zak en begon te tekenen. Ze tekende de jeugdgevangenis, met alle details erop en eraan.

Kenichi keek even rond. Zijn ogen bleven steken op een meisje met prachtig rood haar. Haar uitdrukking was jong, lieflijk en schattig. Totaal geen gevangenistype. Hij zuchtte even diep.

Toen Charley even opkeek van het schouwspel op het basketbalveld zag ze dat er een meisje aan kwam lopen, dat ze kende als Hayden. Heruchten enzo. Die deden je altijd een slecht vermoeden over iemand hebben. Ze zette die snel aan de kant en liep zo onopvallend mogelijk naar de achterkant van de boom, om zich vervolgens over de tekening heen te buigen. "Wauw" ontsnapte er per ongeluk zacht uit haar mond. Het overkwam haar nu eenmaal door de schoonheid van zo'n vluchtige tekening.

Renesmee's blik viel even op een meisje dat begon te tekenen, iets dat zij alleen deed in haar cel, en daarna weer op de jongen, waarna ze allemaal verhalen in haar hoofd begon te bedenken waarom hij hier zou kunnen zitten. Toen ze merkte dat ze dat deed zonder haar hoofd af te wenden draaide ze snel haar hoofd weg. Beter opletten voortaan.

Hayden keek op en schrok nogal van de plotselinge verschijning van het meisje. Ze kende haar niet, ze had haar vast wel eens gezien, maar nog nooit een naam gehoord of een praatje gemaakt. Logisch ook, want zo was Hayden helemaal niet. 'H-hoi.' zei ze zacht terwijl ze haar tekenblok dicht klapte.

Het meisje had verschrikt haar tekenblok duchtgeklapt, maar Charley wel begroet. "O - ik eh - ik wilde je niet laten schrikken of zo. Of iets anders.. ik vond het mooi" zei ze kalmpjes en op de één of andere manier had ze iets dromerigs in haar stem. "Ik ben Charley trouwens" stelde ze zich nog even voor, om niet met de deur in huis te vallen.

Kenichi stond op, plofte toen langs het rode meisje neer en keek even naar de hoer, die blijkbaar tekende. "Kenichi," mompelde hij en hij keek het lieflijke meisje weer aan. Hij grijnsde schaapachtig.

(( waarom zou jij weten dat ze dat is geweest? ))

((waarom niet?, de geruchten gaan altijd zeer snel =])

'Hayden' zei ze, waarna ze grassprietjes uit het gras begon te plukken. Ze keek het meisje heel even aan, en keek daarna weer weg, richting het gras.

(( als Hayden dat nou gewoon nog nooit heeft verteld kan jij het niet weten, dus je weet het niet. Klaar. ))

Renesmee glimlachte kort toen de jongen, die blijkbaar Kenichi heette, langs haar kwam zitten. Ondanks dat ze even de andere kant had opgekeken had ze hem wel horen aankomen. Of in ieder geval, íemand horen aankomen. 'Renesmee,' stelde ze zich toen voor. Ondanks dat de jongen japans was was hij vrij groot, ten minste, ten opzichte van hoe groot een japanner was in haar ogen.

((en toch weet ik het, klaar.)

Kenichi knikte. "Nice," brabbelde hij. Hij was niet meteen de beste praten. Maar hij stotterde nooit, als hij niet wilde praten, praatte hij gewoon niet.

(( je weet het niet. Dus ga nou niet zo lomp doen, en doen alsof je zo geweldig bent met je 'geruchten', want Hayden heeft gewoon haar mond altijd gesloten gehouden, en dat zal ze blijven doen. Dus geruchten gaan dan moeilijk. En dat bepaal ík wel, aangezien het over míjn personage gaat. ))

(( doe ik dat dan? Tsja so what. Toch laat ik er hoer staan =] ))

(( Maar je weet het niet. ))

Renesmee wisselde een paar keer van houding en ging tenslotte met haar knieën tegen zich aan zitten. Wat moest je zeggen tegen iemand hier? "Hallo, waarom zit jij hier?" Nee. Ze kende hem niet eens. Zoiets vroeg je niet aan mensen die je niet kende. Maar wat moest je anders vragen? Op hetzelfde moment viel er iemand met een klap over de bal heen bij het voetballen, waarna gelijk de hele groep eromheen ging staan. Of het nou was om hem te helpen of om hem uit te lachen, ze wist het niet. Al het ze wel een vermoeden. Meteen trok ze een pijnlijk gezicht. 'Must've hurt,' zei ze toen, haar ogen nog gericht op de groep.

((geruchten zijn er altijd. Ookal heb jij die bek van je nooit opengetrokken. Geruchten zijn er altijd. En dat ze dan ook nog goed zijn, is dan toevallig. But nya, ))

Kenichi knikte. "Denk ik ook," zei hij. Hij vroeg zich af waarom het meisje hier zat. Waarom zo zo'n lief, schattig meisje vast zitten?