buitenplaats

Kenichi knikte. "Ze hebben hier zeker gezond drinkwater. En met goed gedrag, mag je bij je eten ook nog fris krijgen." Irriteer hem nu niet zo! Waarom niet? Hij praat nu opeens, zomaar. Hij zit zelfs buiten? Kenichi deed moeite om niet terug te praten. Dat hij niet lekker in zijn vel zat, was misschien nu wel even te zien. "Maar meestal kies ik voor de piano, of voor een lolly."

((Ik heb een keer op een vet schreeuwliedje zitten te schrijven, nou binnen die drie minuten had ik een heel A4'tje vol getypt en ik was zelfs tevreden XDD))

'Ja.' zei ze terwijl ze haar gezicht weer afwendde naar de grassprietjes die erom leken te vragen onthoofd te worden door Hayden. Waar Hayden natuurlijk met liefde naar luisterde, en weer grassprietjes begon te ontleden. Elke vorm van het ontwijken van een gesprek was voor haar een goede manier, ookal waren het grassprietjes.

Renesmee glimlachte kort. 'Dan zal ik me maar goed gedragen,' zei ze, waarna ze knikte om haar zin af te sluiten. Misschien was er dan een kleine mogelijkheid het eten binnen te houden. Misschien. Pas toen merkte ze Kenichi's sort of vreemde gedrag op. Nouja vreemd.. Anders. 'Is er wat?' vroeg ze toen.

((Haha ja ik luister nu dus nogal erge schreeuwmuziekjes. XD))

Hayden was niet zo heel spraakzaam, en Charley kreeg een ongemakkelijk gevoel. Het leek van Hayden op haar over te vloeien, die was niet zo heel sociaal, leek het. Ze besloot op te staan en keek rond. Ze zag een aziatische jongen en een meisje met vuurrood haar, en bleef even op afstand naar ze kijken.

Kenichi keek haar aan. Hij leek een beetje geschrokken, maar schudde zijn hoofd. "Nee, er is niet." Hij keek haar aan. Hah, ze moest eens weten! Alsof ze hem zou geloven! Kenichi keek haar aan. "Goed gedrag wordt hier echt goed beloond," zei hij terwijl hij naar de grassprietjes keek, die ook door de wind zachtjes en bijna on op merkbaar heen en weer bungelde.

Renesmee haalde haar schouders op. 'Oh okay,' zei ze toen. Misschien was het wel haar verbeelding geweest en was hij al de hele tijd zo geweest. Mhh.. 'Hopelijk helpt het ook met hier eerder wegkomen.' Hoe eerder ze hier weg was, hoe beter. Viezigheid hier ook.

"Hoelang moet je zitten?" vroeg hij terwijl hij haar oprecht geïnteresseerd aankeek. Hij moest nog minstens 2 jaar, iets wat hij misschien wel zou volhouden. Al zou hij na dit jaar, als hij 18 was, vast en zeker naar een gewone gevangenis.

-staart-

'Zo'n twee jaar denk ik..' antwoordde Renesmee. 'Al hoop ik toch dat ik eerder weg mag.' Ze hadden haar niet echt duidelijke informatie gegeven, alleen een paar regels. Wist zij veel wat je hier wel en niet moest doen. Misschien als ze gewoon oplette op de rest kwam het wel goed. Iedereen wilde toch eerder weg, of niet?

Hayden keek naar het meisje, wat in een perfecte tekenhouding stond. Hayden pakte haar tekenblok en haar potlood en begon te tekenen. 'Blijf zo staan.' zei ze zacht. 'Blijf staan.' herhaalde ze. Als een gek begon ze te tekenen met de hoofdlijnen, die uiteindelijk over gingen in schaduw en details.

Kenichi knikte. "Ik heb ook nog 2 jaar te gaan, misschien wel meer. Maar na een jaar, zal ik vast naar een gewone gevangenis moeten, aangezien ik dan achttien ben." Hij zuchtte diep. Kenichi, Kenichi - Tsjeempie. Het zit wel niet mee met hem. Dacht je soms dat hij normaal was dan? Nee -

'Lucky you,' zuchtte Renesmee. Zij zou de hele tijd hier moeten blijven. Een normale gevangenis was waarschijnlijk minder erg. Je had er in ieder geval normaler eten dan hier. Niet lekker, maar in ieder geval eetbaarder. Al werd de bevolking er niet beter op. Maar ach, hier zou ze waarschijnlijk ook niet veel met anderen praten.

"Ik zit liever hier mijn straf uit. Ze zijn hier mild." Hij zuchtte. "Ben blij, dat ik nooit in Tokyo ben opgepakt, daar zou ik niet eens zulk eten krijgen, het zou alleen maar erger zijn." Er klonk een luidde bel. Een paar andere gevangene mochten hun cel uit. Het waren de mensen, die wegens slecht gedrag de isolatie cel in moesten. Ze keken allemaal een voor een kwaad, bezorgd en angstig. Hij zuchtte. Hijzelf had ook vaak in zo'n cel gezeten.

Charley wilde kijken wat Hayden deed maar moest stil bleven staan. Dat bevel volgde ze braaf op en ze bleef keurig stilstaan op haar plek in die houding, alsof ze bevroren was. In haar hoofd maakte ze al een sprongetje van blijdschap, omdat ze nu misschien wel een onwijs mooie tekening zou krijgen. Ze glimlachte binnesmonds.

'Mhh..' bracht Renesmee alleen uit. Niet dat ze de kans kreeg om meer te zeggen. De bel zou haar toch onverstaanbaar maken. Erg gezellige mensen kwamen niet uit het gebouw nu, integendeel. Ze keken alsof ze zo iedereen konden vermoorden. 'Wat is er met hun gebeurd?" vroeg ze toen verbaasd.

"Ze komen uit de isolatie cellen. Wegens slecht gedrag, of omdat ze even een inzinking kregen," zei hij zachtjes. Zijn stem klonk een beetje schor, maar hij schraapte zijn keel. "En nu hebben ze een kwartier om de buitenlucht in te gaan, sommige blijven. Andere moeten weer terug, omdat die een langere straf hebben."

Hayden bleef ijverig doortekenen, tot na een tijdje de tekening af was. Het was de snelste die ze ooit had gemaakt, maar ook een van de mooisten die ze ooit had gemaakt. Ze keek er even naar, als een soort second opinion en gumde nog wat dingen uit en voegde wat dingen toe, maar daarna was hij écht af. 'Hij is af.' zei ze zacht.

"Oh," zei Renesmee alleen maar. Goed gedragen dus. Nu was ze er zeker van. Het zou haar niet alleen eerder hier weghalen, het zou ook voorkomen dat ze in die isoleercel terecht kwam. 'Hoe is die isoleercel? Heb je er al eens eh.. in gemoeten?"

Toen de bel net was gegaan en er een soort leger dat allemaal op wonderbaarlijke wijze met het verkeerde been uit bed was gestapt naar buiten marcheerde, verloste CHarley zich uit haar pose en keek ze naar de tekening. "Wauw, echt gaaf" zei ze verbaasd en grijnzend, maar haar blik versomberde toen er een brede jongen recht op hen af deinsde. "Sukkel" siste ze binnesmonds. Ze bleef hem strak aankijken en ging wat rechterop staan.

Kenichi knikte. "Vooral op het begin, zat ik er soms weken in," begon hij. "Het is niet meteen verschrikkelijk, je wordt van de buitenwereld afgesloten, het is er geluiddicht dus niemand die je hoort schreeuwen. Meestal zitten je handen wel vast gebonden, maar als je gekalmeerd bent, doen ze hem hier nog wel eens af. Ik heb zelfs met mijn handen vast gebonden, liggen te slapen." Hij keek Renesmee aan. Zij zou vast en zeker, nooit in zo'n cel komen.

Niks kunnen doen voor weken.. vreselijk. Het was soms fijn als er niemand om je heen was, maar weken achter elkaar zou haar gek maken. Hoe kon je dat ooit vol houden? 'Met handboeien slapen, mhh? Moest je er dag en nacht blijven? Ik bedoel, mag je er ook niet uit om te eten? Moet je dat daar doen?" Zoiets was toch alleen in films, of in ieder geval, alleen in "normale" gevangenissen?

Hayden keek naar de brede gast die op hen af kwam. Hij keek naar de tekening en stak zijn hand uit om hem te pakken, waarop Hayden reageerde met een boze blik en ze hield het tekenblok achter haar rug. 'Afblijven.' zei ze boos. De brede gast gromde, leek het wel, en hief zijn arm om uit te halen. Gelukkig was er net een bewaker die hem vastgreep en mee terug naar binnen trok.

"Per dag mocht je een half uur je isoleer cel uit. Daarna kreeg je daar eten, als je vast gebonden zat moest je zelf maar zien hoe je het naar binnen kreeg." Hij zuchtte. "Maar ach, twee maanden geleden, was de laatste keer dat ik in die cel zat." Hij keek weer naar een paar gevangene, die zeker te weten van de isoleer cel was.

((arme brede gast))

Charley glimlachte bij het beeld van de jongen die weggesleept werd en wendde zich tot Hayden. "Wat een blaaskaak zeg" zei ze langzaam. Het klonk enigszins zelfverzekerd. "Je moet je een beetje groot houden, er lopen genoeg van die mongolen rond" voegde ze eraan toe, waarna ze nog rondkeek over het grasveld en basketbalveld. Af en toe bleef haar blik even hangen op een patsertje dat zich stond uit te sloven.

"Changed your life, mhh?' grinnikte Renesmee. Ze kon zich op dit moment niet echt voorstellen hoe Kenichi hier ooit terecht gekomen was en zelfs in de isoleercel terecht kwam. Hij leek zo.. normaal. Voor zover de mensen hier normaal konden zijn. Anders dan de rest.