buitenplaats

Hayden keek nog even naar de kleerkast die weggesleept werd en richtte zich daarna naar het meisje, waarvan ze de naam alweer was vergeten. 'Hier.' zei ze, terwijl ze de tekening aan haar gaf.

Kenichi haalde zijn schouders op. "Zo'n isoleercel zet je aan het denken. Je zet alles op een rijtje." Hij knikte even. "Al was dat pas na een paar weken, voordat ik echt ging nadenken over het leven, waarom ik eigenlijk zo was."

Als goed gedrag ervoor zou zorgen dat ze normaal drinken kreeg en eerder weg mocht dan zou ze goed gedrag laten zien. Als het lukte. 'Zit je dan echt helemaal alleen in zo'n cel?' vroeg ze toen verbaasd. Dan moesten er toch veel cellen zijn als al die gevangenen van net erin zaten.


((Ik moet gaaaaaaaan T__T> doei!))

Kenichi knikte weer. "Ja, helemaal alleen. Ze zijn ook helemaal niet groot," zei hij terwijl hij haar aankeek. "Je kan er als iemand van 2 meter net languit in liggen, en de breedte is misschien 5 x jij."


(toedels!)

Charley fleurde op toen ze de tekening in ontvangst nam. "Dankjewel!" riep ze met kleine lichtjes in haar ogen, terwijl ze Hayden plat knuffelde. "Hij is echt super gaaf!" complimenteerde ze haar nogmaals. Ze klemde de tekening een beetje beschermend tegen zich aan. "Als ik ooit wat voor je kan doen, moet je het maar zeggen hoor!"


((IK GA SLAPIE DOEN ))

((toedels again))

'.. Vandaar.' Isoleercellen hoorden klein te zijn, maar dit was toch wel een béétje overdreven? Er zaten hier alleen maar tieners. Renesmee zuchtte licht en keek toen naar de gevangenen die de isoleercel weer in moesten. Back to hell. Of ze het lang ging volhouden wist ze niet, maar ze had in ieder geval motivatie genoeg om zich goed te gedragen.

Kenichi keek Renesmee aan. "Sommige vinden het verschrikkelijk, ik eerst ook, maar nu maakt het me vrij weinig uit." Kenichi knikte na zijn antwoord. "Ik zou het daar best kunnen volhouden." Natuurlijk, je hebt ons toch! Ja, en anders denkt tie maar na. Kan hij dat dan?

'Ik kan ze goed begrijpen,' antwoordde Renesmee op Kenichi's opmerking. Waarschijnlijk kon je er ook niet tekenen of iets in die richting. De hele dag stilzitten en niks doen. Dat zou ze echt nooit volhouden, niet zonder pauzes. En hier gaven ze je echt geen pauzes. Op dat kwartier na dan.

Matthew was dus even helemaal van de wereld ofzo. Hij had niet gemerkt dat er mensen gekomen waren. Hij stond op, en liep wat rond over de binnenplaats. Hij fronsde wat, en trok zijn hoofd tussen zijn schouders.

Kenichi knikte. Ze had natuurlijk gelijk. Maar hij voelde zich daar min of meer op z'n gemak. Het was daar soms wel beter als buiten, hier. Je had je rust. Misschien moest hij maar weer eens iets uithalen. Nee. Dat moest hij niet doen, hij was nu zo goed bezig. Sukkel..

Renesmee verschoof een beetje zodat ze niet meer tegen de boomstam aanzat en ging weer achterover in het gras liggen. 'De pauze zal wel niet lang meer duren,' zuchtte ze. Naar haar gevoel zat ze hier pas 5 minuten, maar er waren zeker al 20 minuten voorbij, meer zelfs. Binnen kon het ook okay zijn, maar niet met dit weer.

Kenichi knikte. "Ik ga dan maar mijn verdiende punten voor goed gedrag incaseren, en ga piano spelen." Hij knikte weer. Zijn vriend Callum had hij ook niet meer gezien, raar, want Callum was bijna altijd te vinden waar Kenichi was.

"Wordt het echt gerekend met punten dan?' vroeg Renesmee, haar ogen half dichtgeknepen tegen de zon. 'En kun je die dan ook echt opsparen om eerder weg te mogen?" Ze zou toch vooral tekenen, dus ze had ze verder niet nodig. Oh, op de frisdrank na dan.

Kenichi haalde zijn schouders op. "Je krijgt punten voor goed gedrag, die je per dag kan uitgeven, en aangezien ik ze altijd per dag uitgeef, weet ik niet of je ze kan gebruiken om eerder weg te mogen." Hij knikte weer even. Hij zou toch niet eerder wegmogen, dus kon hij ze beter gebruiken voor de piano of voor lolly's.

'Ik ga het gewoon proberen,' zei Renesmee bijna te zacht om het te verstaan. Ze had niet eens door dat ze zachter was gaan praten, pas iets later drong het tot haar door. Snel schudde ze zich weer wakkerder en ging ze weer rechtop zitten. In slaap vallen deed ze maar in haar cel.

Kenichi knikte. "Ik hoop voor je dat het lukt." Hij glimlachte naar zijn antwoord. Zijn maag knorde, maar hij wilde vandaag geen lolly nemen. Zijn behoefte om piano te spelen was ondragelijk. Hij keek naar de grassprietjes, die steeds groener leken te worden.

'Ik ook,' zei Renesmee dromerig. Met goed gedrag kwam je sowieso eerder weg, dus het zou toch mogelijk moeten zijn? 'Ga je hier ook wel eens met anderen om of eh.. niet?' vroeg ze toen. Het was misschien een stomme vraag, maar iedereen leek in groepjes te zitten en tot net zat Kenichi nog alleen. Zijzelf ook, maar ze was hier ook nog maar net.

Matthew keek naar het meisje met de rode haren en het onschuldige uiterlijk. Ze was aan het praten met een jongen die, volgens de verhalen, Kenichi heette - of iets in die richting. Kenichi zat ook altijd alleen, net als Matthew, net als het roodharige meisje. Hij fronste. Ze hadden vast geen behoefte aan gezelschap.